Συντηρητική Αντιμετώπιση Καταγμάτων
Τα κατάγματα –όπως καλούνται οι μερικές ή ολικές λύσεις της συνέχειας του οστού, τις οποίες προκαλεί η άσκηση πίεσης μεγαλύτερης της αντοχής του- είναι διαφόρων τύπων και διαφοροποιημένης σοβαρότητας, γι’ αυτό και δεν χρήζουν της ίδιας αντιμετώπισης. Στο πλαίσιο αυτό η θεραπεία τους μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική. Η συντηρητική αντιμετώπιση αφορά κατά κύριο λόγο τα κατάγματα που δεν εμφανίζουν παρεκτόπιση, αυτά που είναι ατελή, κατάγματα που μπορούν με χειρισμούς εκτός χειρουργείου να αναταχθούν, αλλά και τα παιδικά κατάγματα.
Αυτού του είδους η αντιμετώπιση προβλέπει την ακινητοποίηση του πάσχοντος σκέλους με γύψο, την ακινησία, την έλξη, τη στήριξη με πατερίτσες, τη χρήση κηδεμόνων σταθεροποίησης, αλλά και λειτουργικών ναρθήκων, που επιτρέπουν την κίνηση των αρθρώσεων εκατέρωθεν του κατάγματος. Στον αντίποδα, με τη χειρουργική αντιμετώπιση το κάταγμα σταθεροποιείται, συνήθως μετά από ανάταξη, με διάφορα υλικά οστεοσύνθεσης, από ενδομυελικούς ήλους μέχρι βελόνες και πλάκες.
Η συνηθέστερη μέθοδος στη συντηρητική αντιμετώπιση του κατάγματος είναι η εφαρμογή του γύψινου επιδέσμου, που προστατεύει το πάσχον σκέλος, προσφέρει αναλγησία και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την επούλωση του οστού. Οι σύγχρονοι γύψοι έχουν εξελιχθεί σημαντικά, χρησιμοποιώντας πιο ελαφριά υλικά από ότι στο παρελθόν, προκειμένου να διευκολύνουν την καθημερινότητα του ασθενή.
Η συντηρητική αντιμετώπιση καταγμάτων και πώς επιλέγεται
Η ηλικία του καταγματία παίζει μεγάλο ρόλο στην επιλογή από τον ορθοπαιδικό της μεθόδου αντιμετώπισης, αφού ο αναπτυσσόμενος σκελετός ενός παιδιού έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να διορθώνει τις παραμορφώσεις που μπορεί να προκύψουν μετά από ένα κάταγμα. Έτσι, συνήθως στα παιδικά κατάγματα επιλέγεται η συντηρητική θεραπεία, με την ακινητοποίηση με γύψο ή νάρθηκα για ένα διάστημα να φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, στις περισσότερες περιπτώσεις καταγμάτων σε ενήλικες η θεραπεία είναι χειρουργική, αφού η ανάταξη είναι απαραίτητη.
Γενικότερα οι παράγοντες που οδηγούν στην επιλογή του τρόπου αντιμετώπισης του κατάγματος, αν θα είναι δηλαδή συντηρητική ή χειρουργική, είναι ο τύπος και η μορφολογία του, το ανατομικό σημείο όπου συνέβη, η ηλικία του ασθενή, όπως προαναφέρθηκε -καθώς η σκελετική του ωρίμανσή του παίζει σημαντικό ρόλο- αλλά και το βάρος του ασθενή, ειδικά σε κατάγματα των κάτω άκρων. Σε κάθε περίπτωση ο ορθοπαιδικός πρέπει να εκτιμήσει ταχύτατα την βαρύτητα του κατάγματος, λαμβάνοντας υπόψη του και τη γενική κατάσταση του καταγματία και να επιδιώξει πρόωρη κινητοποίηση και περιορισμό τυχόν επιπλοκών.
Αν πληρούνται όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που υπαγορεύουν τη συντηρητική αντιμετώπιση του κατάγματος και ο ασθενής εφαρμόσει τις οδηγίες του ιατρού, τότε το επιτυχές θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι δεδομένο στην πλειονότητα των περιπτώσεων, χωρίς να απαιτηθεί χειρουργική παρέμβαση.
